„Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich: Europa inwestująca w obszary wiejskie”.
Instytucja Zarządzająca Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014–2020 – Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Operacja współfinansowana ze środków Unii Europejskiej w ramach Schematu II Pomocy Technicznej
„Krajowa Sieć Obszarów Wiejskich” Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014–2020
Dlaczego warto wybrać właśnie wieprzowinę? Jeżeli zastanawiasz się, która wieprzowina jest najlepsza, wybierz tę pochodzącą z tradycyjnych, polskich hodowli.
Szukaj na opakowaniach informacji, że mięso pochodzi ze świń rasy puławskiej – to jedna z najstarszych i najbardziej cenionych polskich ras, której hodowlą zajmują się polscy rolnicy, posiadający niewielkie, rodzinne gospodarstwa na Lubelszczyźnie, Mazowszu, Podlasiu czy Kujawach. Mięso pochodzące ze świń rasy puławskiej jest kruche, smakowite i pełne składników odżywczych
Uświadomienie i promocja walorów jakościowych produktów z ras rodzimych, zainteresowanie przetwórstwem oraz zainicjowanie krótkiego łańcucha dostaw to główne przesłanie warsztatów „Wieprzowina rodzimej rasy puławskiej - efektywne wykorzystanie tuszy z uwzględnieniem aspektów lokalnej tradycji kulinarnej”, które zorganizował Lubelski Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Końskowoli oraz Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie. Warsztaty odbyły się 28 marca 2023 r. w Restauracji Czarna Dama w Janowcu.
Warsztaty prowadzili – ekspert kulinarny, pomysłodawca szlaku kulinarnego Niech Cię Zakole p. Piotr Lenart oraz p. Piotr Wiedro szef kuchni w Restauracji Czarna Dama. W warsztatach uczestniczyli rolnicy, hodowcy, przetwórcy, osoby zainteresowane tematyką, z terenu województwa lubelskiego.
Wieprzowina rodzimej rasy puławskiej popularnie zwanej „PUŁAWIAKIEM” jest zdrowa i na wskroś wieprzowa. Niewiele trzeba, aby się o tym przekonać. Świnie rasy puławskiej wyróżniają się bardzo dobrą jakością pozyskiwanego z nich mięsa, które nawet po obróbce termicznej nie traci aromatu i ma charakterystyczny, marmurkowaty wygląd, warunkowany przez odpowiedni udział tłuszczu śródmięśniowego. Ponadto jest kruche i bardzo soczyste, co podkreśla jego walory smakowe. Właśnie dlatego nie wymaga ono traktowania nieprzebraną ilością EEE wzmacniających smak, bo to mięso broni się samo. Nie trzeba też stosować konglomeratu konserwantów, bo po pierwsze, co smaczne zjada się od razu, a po drugie doskonałym konserwantem dla wędlin jest zwykła sól i proces wędzenia.
Podczas warsztatów uczestnicy dowiedzieli się jak efektywnie wykorzystać elementy tuszy w potrawach i wyrobach, możliwych do wdrożenia w tradycyjnym przetwórstwie z uwzględnieniem lokalnej tradycji kulinarnej. Aktywnie uczestniczyli w przygotowywaniu białej kiełbasy, kaszanki, pasztetu, galarety, potraw z wybranych elementów schabu, karkówki.
W części wykładowej naukowcy z Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie, dr hab. Dariusz Stasiak, prof. uczelni oraz prof. dr hab. Andrzej Junkuszew, zachęcali uczestników do przetwarzania i efektywnego wykorzystania surowca. Kulinarne zagospodarowanie tuszki wieprzowej i organizowanie krótkich łańcuchów dostaw pozwala obniżyć koszty i zyskać na jakości. Współcześnie krótkie łańcuchy dostaw traktowane są jako powrót do tradycyjnych systemów dystrybucji żywności. Coraz częściej konsumenci sięgają po żywność lokalną, nieprzetworzoną, dostarczaną nabywcom bezpośrednio od producentów rolnych. Krótkie łańcuchy dostaw gwarantują świeżość produktu, zwiększają świadomość konsumentów w zakresie wyborów żywieniowych oraz przyczyniają się do dbałości o środowisko. Sprzedaż z liczbą pośredników ograniczoną do minimum zwiększa przejrzystość procesu i zmniejsza potrzebę pakowania i przechowywania jedzenia. Rolnik dzięki bezpośredniemu kontaktowi z nabywcą może lepiej poznać zapotrzebowanie rynkowe, a następnie zoptymalizować produkcję.
O certyfikacji produktów pochodzących od ras rodzimych oraz warunkach uzyskania certyfikatu „Rodzima Rasa” opowiadał dr inż. Paweł Radomski z Instytutu Zootechniki – PIB w Krakowie. System ochrony i promocji wyrobów z ras rodzimych to szansa dla części gospodarstw rolnych, gdyż zwiększa dochody, chroni dziedzictwo kulturowe, pomaga w rozwoju turystyki wiejskiej oraz stwarza dodatkowe, pozarolnicze źródła dochodu dla rolników chcących zajmować się dodatkowo przetwórstwem.
Spotkanie, obfitujące w praktyczne informacje podane w przystępny sposób podczas wykładów i warsztatów technologiczno-gastronomicznych, było okazją do nawiązania kontaktów, wymiany doświadczeń i zainteresowania rodzimymi rasami zwierząt.
Małgorzata Seroka
